All posts by : Roman Tupaj

Boże Ciało to święto, które upamiętnia Ostatnią Wieczerzę i Przeistoczenie chleba i wina w ciało i krew Chrystusa. Jak to się stało, że doszło do jego ustanowienia?

Boże Ciało, czyli Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa to święto ruchome. Obchodzimy je co roku, dokładnie 60 dni po Wielkanocy, w czwartek po Uroczystości Trójcy Świętej. Boże Ciało może wypaść między 21 maja, a 24 czerwca. W tym roku Boże Ciało obchodziliśmy 31 maja. Boże Ciało jest świętem nakazanym, co oznacza, że w ten każdy wierny ma obowiązek uczestniczyć we mszy świętej. W Polsce jest to także dzień ustawowo wolny od pracy.

Skąd wzięło się jedno z najważniejszych świąt liturgii katolickiej?

Boże Ciało to święto o stosunkowo krótkiej tradycji. Uroczystość ta została ustanowiona z powodu widzeń 16-letniej mistyczki, znanej jako św. Julianna z Cornillon. Młoda dziewczyna, należąca już wtedy do zakonu utrzymywała, że w widzeniach widzi jasno świecącą tarczę, na której widnieje ciemna rysa. Zakonnica tłumaczyła, że sens tej wizji wyjaśnił jej Zbawiciel – ciemny punkt w jasności miał oznaczać brak święta liturgicznego ku czci Ciała i Krwi Chrystusa.

Boże Ciało. Starania św. Julianny z Cornillon o ustanowienie nowego święta.

W związku z powtarzającymi się widzeniami św. Julianna z Cornillon zaczęła ubiegać się o ustanowienie takiego święta. Najpierw jednak zawarła duchowe przymierze z pustelniczką o imieniu Ewa oraz z Izabelą, która dołączyła do niej w klasztorze. Trzy kobiety postanowiły, że będą wielbić Najświętszy Sakrament. Wtajemniczyły w swój plan szanowanego kapłana, Jana z Lozanny, i poprosiły go o to, aby zasięgnął opinii wśród uczonych Kościoła oraz duchownych. Ci przychylili się do pomysłu św. Julianny.

Boże Ciało we współczesnej formie znane jest od XX wieku.

Po raz pierwszy Boże Ciało obchodzono w diecezji Liège w 1246 roku. W 1264 roku papież Urban IV bullą Transiturus ustanowił Boże Ciało świętem całego Kościoła, jednak ze względu na jego śmierć bulla nie została ogłoszona, a święto oficjalnie ustanowione. Do tematu powrócono dopiero za pontyfikatu Jana XXII, który ustanowił Święto Najświętszego Ciała Chrystusa. Święto Najdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa ustanowiono dopiero w 1849 roku, a połączono je w jedno poprzez reformę liturgiczną Pawła VI w 1969 roku.

Boże Ciało w Polsce.

W Polsce po raz pierwszy wprowadził tę uroczystość biskup Nankier w 1320 r. w diecezji krakowskiej. W 1420 na synodzie gnieźnieńskim uznano uroczystość za powszechną, obchodzoną we wszystkich kościołach w państwie. W późnym średniowieczu i w renesansie największym sanktuarium kultu Bożego Ciała w Polsce był poznański kościół Bożego Ciała.

W Polsce obchody uroczystości wiążą się z procesją z Najświętszym Sakramentem po ulicach miast, parafii. Procesja zatrzymuje się kolejno przy czterech ołtarzach, przy których czytane są związane tematycznie z Eucharystią fragmenty czterech Ewangelii.

W tym roku w Niedzielę Palmową zakończyliśmy rekolekcje parafialne, które do nas głosił O. Karol Amroż z Lublina. Dziękujemy O. Karolowi za wygłoszone Słowo Boże i obecność wśród nas. Po mszy o godz. 10:00 odbył się konkurs palm. Wybór był bardzo trudny, ponieważ wszystkie palmy były piękne :-). Dziękujemy wszystkim dzieciom i rodzicom, którzy włożyli trud by powstały tak piękne dzieła.

REKOLEKCJE   WIELKOPOSTNE

            PARAFIA MB FATIMSKIEJ  W  LIPINACH

              CZWARTEK –   11 kwietnia 2019 r.

                   8.00 – Msza św. z nauką ogólną

                   9.45 – Msza św. z nauką dla dzieci klas 0 – IV

                 13.00 – Msza św. z nauką dla klas V-VIII oraz Gimnazjum

                 18.00 – Msza święta z nauką ogólną

             PIĄTEK –   12 kwietnia 2019 r.

                  8.00 – Msza św. z nauką ogólną.

                  9.45  –  Msza św. z nauką dla dzieci klas 0 – IV

                12.30 – Msza św. z nauką dla klas V-VIII oraz Gimnazjum

                18.00 –  Msza św. z nauką ogólną.

                            –  po Mszy św. Droga Krzyżowa.

             SOBOTA  –  13 kwietnia 2019 r.

                     – od godz. 7.00 – okazja do spowiedzi

                 8.00  –  Msza św. z nauką ogólną

                     – od godz. 11.00 okazja do spowiedzi

                12.00  –  Msza św. z nauką ogólną

                     – od godz. 16.00 okazja do spowiedzi

               18.00  –  Msza św. z nauką ogólną.

              NIEDZIELA  –  14 kwietnia 2019 r.

                          8.00 –  Msza św. z nauką ogólną

                        10.00 – Msza św. z nauką ogólną

                        12.00 –  Msza św. z nauką ogólną

                        16.00 – Gorzkie Żale z kazaniem pasyjnym

                                   –  po nabożeństwie Msza św.

                                   – Droga Krzyżowa- ulicami Parafii.

13 października o godz. 11:30 na Mszy św. pod przewodnictwem Bp. Henryka Ciereszko do naszej świątyni zostały wprowadzone relikwie Bł. Ks. Michała Sopoćko – spowiednika Św. Siostry Faustyny. Ks. biskup podczas homilii przybliżył życie oraz świętość bł. ks. Michała, a po Mszy świętej odmówiono modlitwę za Jego wstawiennictwem oraz zostały one ucałowane przez uczestników.

Życiorys Bl. ks. Michała Sopoćko

Ksiądz Michał Sopoćko urodził się 1 listopada 1888 roku w Juszewszczyźnie (zwanej też Nowosadami) w powiecie oszmiańskim. Po ukończeniu szkoły miejskiej w Oszmianie wstąpił w 1910 roku do Seminarium Duchownego w Wilnie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1914 roku. W latach 1914-1918 był wikariuszem w parafii Taboryszki. W 1918 roku wyjechał do Warszawy i podjął studia w zakresie teologii moralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył magisterium w 1923 roku, a w 1926 roku uzyskał tam tytuł doktora teologii. W latach 1922-1924 studiował także w Wyższym Instytucie Pedagogicznym. Od 1919 roku był jednocześnie kapelanem wojskowym. W 1924 roku powrócił do rodzimej diecezji, pozostając nadal w duszpasterstwie wojskowym, teraz już w Wilnie, aż do 1929 roku. W 1927 roku został mianowany ojcem duchownym w Seminarium Duchownym w Wilnie. W 1928 roku otrzymał stanowisko zastępcy profesora na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie oraz wykładowcy w Seminarium Duchownym. W 1932 roku zwolniony z funkcji ojca duchownego, poświęcił się głównie pracy naukowej. W 1934 roku habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim w zakresie teologii pastoralnej i uzyskał stopień docenta. Pozytywnie zaopiniowany do tytułu profesora, nie uzyskał jednakże nominacji, z powodu trudności finansowych istniejących na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego. Pracy dydaktyczno-naukowej oddawał się aż do zamknięcia Uniwersytetu i Seminarium w czasie II wojny światowej. Jego dorobek naukowy z tego okresu ujawnił się w licznych publikacjach z dziedziny teologii pastoralnej, homiletyki, katechetyki i pedagogiki. Pozostawił też liczne opracowania popularnonaukowe z zakresu problematyki religijno-społecznej.

W czasie okupacji niemieckiej udało mu się szczęśliwie uniknąć aresztowania i przez dwa i pół roku ukrywał się w okolicach Wilna. W 1944 roku po wznowieniu działalności Seminarium Duchownego w Wilnie wykładał w nim aż do jego zamknięcia w 1945 roku przez władze radzieckie i relegowania do Białegostoku. Jednocześnie udzielał się w duszpasterstwie przy kościele św. Jana, katechizował, zorganizował potajemnie kurs katechetyczny. Zagrożony aresztowaniem za tę działalność wyjechał w 1947 roku do Białegostoku. Tu objął wykłady w Seminarium ze swych specjalności: pedagogiki, katechetyki, homiletyki, teologii pastoralnej, teologii ascetycznej. Uczył też języka łacińskiego i rosyjskiego. W latach powojennych prowadził intensywną akcję trzeźwościową w ramach Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego. Następnie w latach 1951-1958 zorganizował szereg miesięcznych i rocznych kursów katechetycznych dla zakonnic i osób świeckich, a w latach 50. i 60. organizował także wykłady otwarte o tematyce religijnej przy parafii farnej w Białymstoku. W 1962 roku przeszedł na emeryturę, ale poświęcił się pracy duszpasterskiej w kaplicy przy domu zakonnym Sióstr Misjonarek św. Rodziny przy ul. Poleskiej, którą już w 1957 r. rozbudował. W tym czasie czynił też starania zbudowania kościoła przy ul. Wiejskiej w Białymstoku. Niemalże do końca swych dni uczestniczył aktywnie w życiu diecezji, pracował naukowo, publikował. Zmarł w domu Sióstr Misjonarek przy ul. Poleskiej 15 lutego 1975r.

Ks. Michał Sopoćko całe swoje życie poświęcił Bogu i Kościołowi. Wyróżniał się nadzwyczajną gorliwością o chwałę Bożą, wyrażającą się w niezwykłej aktywności, osadzonej w głębokim życiu duchowym. Zadziwia różnorodność jego prac. Był duszpasterzem parafialnym, katechetą, organizatorem szkolnictwa, pedagogiem, wykładowcą na Uniwersytecie i w Seminarium, ojcem duchownym, spowiednikiem alumnów, księży i sióstr zakonnych, kapelanem wojskowym, działaczem trzeźwościowym, budowniczym kościołów. W jego bogatym w wieloraką działalność życiu dominujący i najpiękniejszy rys pozostawiła służba idei Miłosierdzia Bożego. Jemu to bez wątpienia przysługuje obok św. Faustyny Kowalskiej zaszczytny tytuł Apostoła Miłosierdzia Bożego. Jako jej spowiednik i kierownik duchowy z czasów wileńskich, zainspirowany jej objawieniami, oddał się całkowicie szerzeniu prawdy i kultu Miłosierdzia Bożego. Opublikował szereg dzieł o Miłosierdziu Bożym, zabiegał o ustanowienie święta, przyczynił się do namalowania pierwszego obrazu Jezusa Najmiłosierniejszego Zbawiciela, współtworzył Zgromadzenie Zakonne Sióstr Jezusa Miłosiernego.

Dostrzegając niezwykle gorliwą służbę Bogu i Kościołowi w kapłaństwie oraz świętość życia ks. Sopoćki wszczęto w 1987 roku jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym, który trwał do 1993 roku. W 2002 roku dokumentacja procesu wraz z obszerną biografią ks. Sopoćki, zestawiona w tzw. „Positio”, przekazana została do Kongregacji ds. Świętych w Rzymie. W roku 2004 komisja teologów powołana przez Kongregację pozytywnie oceniła opracowanie „Positio”, a następnie komisja kardynałów przyjęła i potwierdziła orzeczenie teologów. W następstwie tych prac Kongregacji w dniu 20 XII 2004 r. w Watykanie ogłoszony został uroczyście w obecności Ojca świętego dekret o heroiczności cnót Sługi Bożego. W grudniu 2007 roku zatwierdzony został w Watykanie cud za przyczyną Sługi Bożego. Uroczysta beatyfikacja ks. Michała Sopoćki, odbyła się 28 września 2008 roku w Białymstoku w sanktuarium Miłosierdzia Bożego, gdzie też spoczywają doczesne szczątki Błogosławionego.

Bp Henryk Ciereszko

Dziękujemy serdecznie wszystkim, którzy uczestniczyli we wprowadzeniu relikwii.

Książki

W dniu 13 lipca br. roku w naszej parafii odbyło się uroczyste wprowadzenie Relikwii Jana Pawła II. Wprowadzenia tego dokonał abp Mieczysław Mokrzycki – obecnie metropolita Lwowski, przekazując je na ręce Proboszcza naszej parafii. Po przekazaniu relikwii odbyła się uroczysta msza św. podczas której abp wygłosił okolicznościowe kazanie. Jako bliski współpracownik Jana Pawła II, mówił o tym, jak ważna w życiu Papieża — Polaka była modlitwa i całkowite zawierzenie swojego życia Bogu i Maryi. Również i nas wzywał do tego, by czerpać z bogactw, jakie zostawił po sobie Jan Paweł II.

Pełną notę biograficzną abp. Mokrzyckiego można przeczytać na stronie: http://rkc.lviv.ua/category_2.php?cat_1=1&cat_2=6&lang=3.

Warto jednak nadmienić to, iż abp Mieczysław Mokrzycki był sekretarzem dwóch papieży. Od 1996 roku został sekretarzem Jana Pawła II a po jego śmierci, pełnił tę funkcję u boku Benedykta XVI. Swoje przeżycia związane z pełnieniem służby u boku dwóch papieży opisał w książce pt. „Sekretarz Dwóch Papieży” Z publikacji, czytelnik pozna nie tylko wspomnienia z życia arcybiskupa, ale też historie o codziennym życiu Jana Pawła II i Benedykta XVI (na przykład, jaki mieli harmonogram dnia, ich przyzwyczajenia, codzienne rytuały). Książka jest bardzo ciekawa, gdyż arcybiskup podjął się trudu opowiedzenia czytelnikom o swoich niezwykłych doświadczeniach, sprawach wyjątkowych, tak jak mówi napis na okładce książki: „Widziałem to, czego nie widzieli inni”.

Na koniec pragnę jeszcze raz serdecznie podziękować abp. za dar relikwii Jana Pawła II, odprawienie mszy św., wygłoszenie okolicznościowej homilii i wszelką serdeczność okazaną podczas wizyty w naszej parafii.